Większość osób z syndromem DDA, które zgłaszają się do mnie na terapię, nie dostrzega wystarczająco jasno skutków wychowania w rodzinie alkoholowej. Na początku procesu terapeutycznego częstą, dominującą wręcz postawą jest zaprzeczenie oraz wyparcie faktów. Wynika ono ze wstydu oraz strachu przed oceną – Dorosłe Dzieci Alkoholików mają talent brania na siebie „nadmiernej odpowiedzialności”, przypisują sobie odpowiedzialność za to jak funkcjonowała ich rodzina, często w skutek tego, że byli obwiniani przez niedojrzałego emocjonalnie rodzica za jego alkoholizm. Po kilku sesjach, gdy przestają uciekać od rzeczywistości, zaczynają pracę nad sobą i zaczynają rozumieć co się z nimi dzieje (i „skąd to się bierze”) z ulgą odkrywają, że Dorosłe Dzieci Alkoholików, mają tendencję do walki z określonym zestawem problemów, i że to co się z nimi wydarza jest odpowiedzią na dorastanie w alkoholowym domu.
Jeśli jesteś dorosłym dzieckiem alkoholika, możesz czuć się „inny”. Czujesz, że coś jest nie tak, ale nie wiesz co. Uświadomienie, że niektóre z twoich zmagań są powszechne wśród DDA daje możliwość wypracowania zdrowszego sposobu funkcjonowania
Zamykanie drzwi rodzinnego domu ≠ zamykanie problemów z dzieciństwa
Dorastanie w rodzinie alkoholowej, uzależnionej w równym stopniu (choć w inny sposób) wywrze na ciebie głęboki wpływ co dorastanie w rodzinie „normalnej” – rodzina kształtuje (rozwijamy się w relacjach) cię i wyposaża w sposoby „radzenia sobie” – otrzymujesz / nabywasz / wypracowujesz pewne strategie zachowania / reagowania. Skutki „kształtowania” są widoczne dopiero wiele lat później. Dominujące emocje, cechy osobowości, wzorce relacji, które opracowałeś, aby poradzić sobie z alkoholowym rodzicem, towarzyszą Ci w pracy, romantycznych związkach, rodzicielstwie i przyjaźni. U DDA „kształtowanie rodzinne” objawia się często w postaci lęku, depresji, nadużywaniu substancji, stresu, gniewu i problemów z relacjami. Skutki dorastania w rodzinie alkoholowej są zróżnicowane – nie zawsze mają smutny scenariusz. Wiele DDA prowadzi udane życie, pracuje na wysokich stanowiskach i jest ukierunkowanych na cel. Niektórzy zmagają się z alkoholem lub innymi uzależnieniami. Inni stają się współzależni.
Nad czym Dorosłe Dzieci Alkoholików pracują w terapii
Pracując z Dorosłymi Dziećmi Alkoholików, często spotykam się z powtarzalnymi, typowymi dla syndromu DDA problemami. Dziewięć z nich opisuję poniżej.
Kontrola – sztywna, nieelastyczna postawa
DDA mają problemy ze spontanicznością. Nagła zmiana planów oraz wszystko, co znajduje się poza kontrolą, może wywołać niepokój i / lub gniew. Rutyną i przewidywalność pomagaja DDA czuć się bezpiecznie.
Trudność w zaufaniu innym i zamkanie się
Bliscy ludzie zawodzili i ranili. Naturalne w takiej sytuacji jest zamknięcie serca jako formy samoobrony. Niestety w przyszłości, nawet w sprzyjających, bezpiecznych i sprzyjających warunkach trudno zaufać innym ludziom, (brak zaufania również w stosunku do siebie). Jako DDA powstrzymujesz się emocjonalnie i ujawnisz tylko niewiele swojego prawdziwego ja. Ogranicza to intymność, jaką możesz mieć ze swoim partnerem i może sprawić, że czujesz się wyobcowany.
Wstyd i samotność
Wstyd jest uczuciem, które często utrudnia Dorosłym Dzieciom Alkoholików podjęcie procesu terapeutycznego prowadzącego do wyleczenia syndromu DDA. Nosisz w sobie niewyrażoną złość i przekonanie o niezasługiwaniu na miłości. Jest wiele tematów, których rodziny alkoholowe nie poruszają, nie nie rozmawiają ze sobą o nich, a tym bardziej nie pozwalają by usłyszał o nich świat zewnętrzny. Te tajemnice wywołują wstyd. Nie mając przestrzeni w dzieciństwie do wyrażania, nazwania okropnych rzeczy, których doświadczałeś, mając zakaz mówienia o nich, zacząłeś odczuwać, że to w tobie jest coś okropnego i że zostaniesz osądzony i odrzucony, kiedy o tym powiesz. Z tego powodu czujesz się „niegodny” – z tego powodu nie możesz kochać siebie i nie możesz pozwolić, aby inni cię kochali.
Samokrytycyzm
Przekaz, który otrzymywałeś od niedojrzałego emocjonalnie, uzależnionego rodzica, który mówił, że „jesteś zły”, „winny jego zachowaniu” i brak akceptacji sprawił, że jesteś swoim najsurowszym sędzią. Jesteś również niesamowicie twardy, wciąż „toczysz walkę” i trudno ci / nie potrafisz wybaczyć lub pokochać siebie. W dzieciństwie zacząłeś wierzyć, że jesteś całkowicie „wadliwy”, jesteś przyczyną dysfunkcji rodziny – TO NIE PRAWDA, to niezdrowe przekonanie, które ciągnie cię w dół.
Perfekcjonizm
Próbujesz być doskonały, aby uniknąć krytyki (zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej). Twoje życie to nieustająca walka, w której zawsze musi udowodnić swoją wartość, osiągając coraz więcej. Ale twoje osiągnięcia nie są satysfakcjonujące. Nie „karmią cię”, nie budują poczucia własnej wartości. Perfekcjonizm i niski poziom samooceny zmuszają cię do wyznaczania sobie wciąż wyższych celów, celów… których realizacja nie daje radości, szczęścia, zadowolenia.
Zadowalanie innych
Masz silną potrzebę bycia lubianym i akceptowanym. To znowu wynika z doświadczania odrzucenia, winy, zaniedbania lub nadużycia, a także z przekonania, że jest nie jesteś „wystarczająco dobry” by cię kochać. Często odrzucasz własne potrzeby, aby uniknąć konfliktu – znasz tylko przerażającą stronę konfliktu, którą obserwowałeś w domu rodzinnym.
Trudności w odczuwaniu emocji
Jesteś bardzo wrażliwą osobą, ale często odcinasz swoje emocje, nie potrafisz ich nazwać i wyrazić – wypracowałeś ten styl radzenia sobie aby przetrwać. Jesteś bardzo wrażliwy na krytykę, potrafisz wczuć się w sytuację drugiej osoby, szczerze współczuć.
Nadmierna odpowiedzialność
Z konieczności przejąłeś część obowiązków pijących rodziców. Mogły one być praktyczne (jak płacenie rachunków) lub emocjonalne (jak pocieszanie twojego rodzeństwa, gdy mama i tata ze sobą walczyli). Teraz nadal bierzesz odpowiedzialność za uczucia innych ludzi lub za problemy, których nie spowodowałeś.
Lęk
DDA cechuje wysoki poziom lęku. Strach i trauma w dzieciństwie sprawiły, że przeszedłeś w stan nadpobudliwości. Często wyczuwasz problemy, gdy ich nie ma. „Balansujesz na krawędzi”, jesteś spięty, często pełen zmartwień. Niepokój utrzymuje cię w pułapce, za każdym razem, gdy spróbujesz odejść od pozostałych ośmiu cech, zaczyna dawać o sobie znać ze zdwojoną siłą.
Jeśli zidentyfikowałeś niektóre z tych obszarów, podobnie jak w przypadku wielu innych dorosłych z syndromem DDA, są one skutkiem strategii radzenia sobie i cechy osobowości, które wykształciłeś, aby poradzić sobie z funkcjonowaniem w dysfunkcyjnej rodzinie. Jeśli jesteś DDA, opisane powyżej reakcje są normalne i powszechne, twoja terapia rozpoczyna się od stwierdzenia, że
nie jesteś jedyną osobą posiadającą ten problem. Są też inni, którzy się z nim mierzą oraz tacy, którzy dzięki pracy nad sobą znaleźli wyjście z syndromu DDA
Grupy i terapie dla Dorosłych Dzieci Alkoholików zapewniają bezpłatne wsparcie (w przypadku terapii możesz sięgnąć po pomoc specjalistów pracujących w ramach NFZ). Zadbaj o siebie.
Komentując, udostępniając, “lajkując” doceniasz moją pracę i pomagasz dotrzeć temu artykułowi do większej liczby osób – DZIĘKUJĘ <3
