Na czym polega terapia DDA?

„Chyba najgorszą rzeczą związaną z mieszkaniem z nim, było to, że nigdy nie wiedziałem, kto przejdzie przez drzwi: miły trzeźwy tatuś czy pijany tatuś z gapiącymi oczami, szukający zaczepki. […] Nie wiadomo było czego się spodziewać. Czasami przez cały tydzień planowaliśmy iść na ryby w niedzielę i gadaliśmy jak będzie fajnie. W sobotę on zwyczajnie pił i nie szliśmy. Zachowywał się jakby nigdy nic albo czasami obiecywał, że „za tydzień” choć to było kłamstwo. Ciągle czułem się spięty, w „gotowości” na atak.”

Te słowa jednego z moich klientów, mogą pochodzić z ust wielu dzieci wychowanych w alkoholowym lub podobnie dysfunkcyjnym domu. Mechanizmy radzenia sobie, które te dzieci rozwinęły w młodym wieku – i które działały całkiem dobrze jako emocjonalne tarcze w tych często przerażających latach – okazują się bezużyteczne lub nawet obciążające w dorosłym życiu. Metody te stały się teraz emocjonalną odpowiedzialnością.

Terapia DDA

Powracając i badając swoje trudne i często bolesne dzieciństwo, „dorosłe dzieci  alkoholików” (DDA) uczą się rozpoznawać, skąd wzięły się ich dysfunkcjonalne zachowania oraz sposoby myślenia powodujące cierpienie, opracować strategie łagodzenia poczucia winy i wstydu oraz znaleźć sposób na „odhaczenia” przeszłości, aby przejść do bardziej „zdrowego życia”.

Jakie są więc cechy, które sprawdziły się tak dobrze we wczesnych latach życia DDA, a które powodują problemy w dorosłości?

Kontrola

Dorosłe dzieci lubią mieć kontrolę, ponieważ w przeciwnym razie sytuacje mogą powrócić do tych z dzieciństwa z towarzyszącym im bólem i chaosem. Kontrolujące dziecko mogło odegrać rolę ratownika w rodzinie, interweniować w konfliktach rodzicielskich, a nawet odwrócić role, opiekując się rodzeństwem lub kładąc dorosłego pijanego rodzica do łóżka. Ale alkoholik nie jest już obecny w przestrzeni, a inni mogą odczuwać niechęć do kontrolującego zachowania DDA. Dorosłe dzieci często boją się intymności i mają trudności z wyrażeniem swoich potrzeb. Intymność sprawia wrażenie, że stracili kontrolę.

Wypieranie negatywnych uczuć / Negowanie złości

Negatywne uczucia DDA nie były tak naprawdę słuchane lub były negowane w domu alkoholowym, a ich wyrażanie często spotykało się z reakcjami negatywnymi (często przemocą). Niepijący małżonek mógł kierować swoją uwagę w stronę osoby pijącej, a emocjonalne potrzeby dzieci zostały w pewnym stopniu ignorowane. Gniew, wyrażony w rodzinie, był postrzegany jako emocja, której należy unikać zarówno w sobie, jak i u innych. Tak więc dziecko uczy się grzebać swoje „negatywne” uczucia i to przenosi tę umiejętność w dorosłość. Niewypowiedziany gniew (a dorosłe dziecko zwykle nosi spory „plecak złości”) może prowadzić do depresji i własnych nałogów.

Ofarność

Brak konsekwencji w wyrażaniu uczuć (w tym sprzeczne komunikaty „kocham cię, idź sobie”, „niczego nie potrafisz, pomóż mi”) w rodzinie prowadzi do lęku przed porzuceniem. DDA często robi wszystko, aby tego uniknąć. Jak na ironię, dorosle dzieci alkoholików często wybierają partnerów, którzy pasują typem osobowości do dysfunkcyjnych, niestabilnych emocjonalnie rodziców, co zwiększa prawdopodobieństwo porzucenia.

Nie mów, nie ufaj, nie czuj się

O wiele bezpieczniej jest stać się bryłą lodu. Spokojnie słuchać, gdy inni będą krzyczeć. Im bardziej jesteś niewidoczny, tym mniej przyciągniesz uwagę. I „nie czuj”. Uczucia wywołują łzy i ból. Unikaj tego. Unikaj. Nauka nieufności staje się narzędziem codziennego życia.

Dzięki indywidualnym sesjom terapeutycznym lub programom takim jak DDA dorosłe dzieci alkoholików mogą wrócić do tego (nie zawsze) mrocznego pokoju dzieciństwa i zacząć rozpoznawać w bezpiecznym środowisku, co sprawia, że ​​postępują tak, jak postępują. Proces terapeutyczny może naprawdę pomóc uzdrowić rany z przeszłości (choć blizny nie znikną). Jeśli jesteś DDA, doskonale wiesz, że zamykanie przeszłości i próba zapomnienia o niej po prostu nie działa. Nieprzepracowane uczucia sięgają bardzo głęboko.

Jaki jest jej cel terapii osób z syndromem DDA?

Terapia polega na pogłębianiu świadomości własnych trudności i  zrozumieniu ich przyczyn. Ważne jest oddzielenie aktualnych spraw,  emocji i potrzeb od tych, które osoby DDA wyniosły ze swojej  rodziny. Jej zadaniem jest przebudowanie destrukcyjnych, sztywnych,  nierealistycznych, negatywnych, schematów dotyczących siebie i innych,  na zdrowe schematy przeżywania i zachowania – takie które są elastyczne i  realistyczne – takie, które pozwalają żyć w zgodzie ze swoimi potrzebami i pragnieniami; pozwalają realizować siebie. Celem terapii  dla osób z syndromem DDA jest dokonanie zmiany w swoim życiu. Zmiana może dotyczyć sfery uczuć, myślenia lub zachowania. Często oczekiwana jest  taka zmiana, która pozytywnie wpłynie na relacje z innymi ludźmi.

Komentując, udostępniając, “lajkując” doceniasz moją pracę i pomagasz dotrzeć temu artykułowi do większej liczby osób – DZIĘKUJĘ <3