Psychoterapia, Leczenie nerwic

Mgr Psychologii Wojciech Klęk

Pracuję z osobami, zmagającymi się z zaburzeniami lękowymi, nerwicami. Zaburzenia nerwicowe / lękowe nie są chorobą w biologicznym lub neurologicznym sensie tego terminu. Nerwica odnosi się do powtarzającego się wzorca zachowania, który zwykle powoduje nieprzystosowawcze relacje z innym, otoczeniem i samym sobą. Zgłaszane dolegliwości oraz sposób funkcjonowania stanowią podstawę rozpoznania nerwicy.  Podstawowe leczenie nerwicy ma charakter psychologiczny. Terapia poznawczo-behawioralna (CBT) jest najskuteczniejszą formą psychoterapii w leczeniu zaburzeń lękowych. CBT jest na ogół leczeniem krótkoterminowym i skupia się na nauczeniu Cię konkretnych technik, które łagodzą objawy, tak abyś mógł stopniowo powracać do czynności, których unikałeś w wyniku niepokoju.

Psychoterapia w przypadku nerwicy polega na leczeniu dystresu emocjonalnego, nie powinna być jednak ukierunkowane wyłącznie na tłumienie ostrych objawów, ale powinno uwzględniać strukturę osobowości, która jest ich przyczyną.

psycholog Kraków mgr Wojciech Klęk
Psycholog, Psychoterapeuta
Konsultacje psychoterapeutyczne

Psychoterapia indywidualna

Psychoterapia dla par

Psychoterapia leczenie nerwic

Psycholog online / Gabinet Bielsko - Biała

Cennik

Konsultacja  psychoterapeutyczna – 200 zł / 50 minut
Psychoterapia indywidualna – 200 zł / 50 minut
Psychoterapia par online – 250 zł / 50 minut
Coaching online – 300 zł / sesja (60 – 90 minut)

Konsultacje przez Skype, Messenger, WhatsApp

Psychoterapia lęku
Zaburzenia lękowe - nerwicowe

W klasyfikacji ICD-10 zaburzenia nerwicowe są definiowane jako zaburzenia psychiczne niemające podłoża organicznego, w których nie dochodzi do zakłócenia oceny realności ani trudności w rozróżnieniu między subiektywnymi doświadczeniami choroby a realnością zewnętrzną. Nawet znacznie zaburzone zachowanie pozostaje w granicach akceptowanych społecznie. Zachowania nieakceptowane społecznie mogą się ujawnić w stanach dysocjacji.

Agorafobia charakteryzuje się tym, że jednostka odczuwa silny lęk i dlatego unika samotności, ekspozycji społecznej lub miejsc publicznych, z których może być trudno uciec. Kiedy człowiek cierpi na agorafobię, jego organizm reaguje na codzienne sytuacje tak, jakby były to sytuacje rzeczywistego zagrożenia.

Rozróżniamy:

 

Fobia społeczna charakteryzuje się obecnością silnego lęku w odpowiedzi na określone sytuacje społeczne lub publiczne występy, co zwykle prowadzi do reakcji unikania. Jednostka odczuwa głęboki strach, że sytuacja społeczna będzie zawstydzająca lub obraźliwa, dlatego zawsze wywołuje reakcję lękową. Osoby które cierpią z powodu lęku społecznego mają świadomość, że reakcja lękowa jest nadmierną i irracjonalna. Nie sprawia to jednak, że jednostka albo radykalnie unika tych sytuacji, albo przyjmuje je z ogromnym przerażeniem.

Kluczową cechą są nawracające ataki silnego lęku (paniki), które nie są ograniczone do konkretnej sytuacji lub okoliczności, a zatem są nieprzewidywalne. Podobnie jak w przypadku innych zaburzeń lękowych, dominującymi objawami są nagłe pojawienie się palpitacji, ból przedsercowy, uczucie duszenia, zawroty głowy i poczucie nierealności (depersonalizacja i brak połączenia z rzeczywistością). Często pojawia się również wtórny strach przed śmiercią, utratą kontroli lub obłędem. Ataki paniki nie powinny stanowić głównej diagnozy, jeśli pacjent ma zaburzenie depresyjne w momencie rozpoczęcia napadu, ponieważ w takich okolicznościach ataki paniki są prawdopodobnie wtórne do depresji.

Fobie specyficzne to te, w których przed przedmiotem, sytuacją lub czynnością pojawia się intensywne uczucie niepokoju, powodujące całkowite unikanie. Są one podzielone na fobie zwierzęce (pająki, węże, psy,…), środowisko naturalne (burza, wysokość, woda,…), krew/zastrzyk/uszkodzenia, sytuacje (podróż samolotem, windą, jazda samochodem), i inne.

Istotną cechą zaburzenia lękowego uogólnionego jest nadmierny lęk i zmartwienie, które obserwuje się przez okres dłuższy niż sześć miesięcy i skupia się na szerokiej gamie wydarzeń i sytuacji. Jednostka ma trudności z kontrolowaniem tego stanu ciągłego zmartwienia. Niepokojowi i zmartwieniu towarzyszą co najmniej trzy z następujących objawów: niepokój, wczesne zmęczenie, słaba koncentracja, drażliwość, napięcie mięśni i zaburzenia snu.

Intensywność, czas trwania lub częstotliwość pojawiania się niepokoju i zmartwień są wyraźnie nieproporcjonalne do możliwych logicznych konsekwencji sytuacji.

Główną cechą charakterystyczną jest pojawienie się charakterystycznych objawów, które następuje po ekspozycji na stresujące i skrajnie traumatyczne wydarzenie, w których dana osoba uczestniczy w wydarzeniach, które stanowią realne zagrożenie dla jej życia lub integralności fizycznej; osoba jest świadkiem zdarzenia, w którym dochodzi do śmierci lub obrażeń, lub dowiaduje się od bliskiej jej osoby o zdarzeniach, które pociągają za sobą nieoczekiwaną lub gwałtowną śmierć (na przykład, jeśli dzieje się to z dzieckiem).

Istnieje uporczywe ponowne doświadczanie wydarzenia w postaci retrospekcji lub koszmarów. Następuje wzrost reakcji emocjonalnej: lęki, ataki wściekłości, bezsenność… Wszystkie objawy muszą być obecne przez ponad miesiąc, aby można je było uznać za zaburzenie i spowodować rzeczywiste pogorszenie życia rodzinnego, społecznego lub zawodowego osoby badanej. PTSD poprzedzają zazwyczaj takie stresory jak: walki wojenne, rabunki, napaści seksualne, kradzieże mienia, porwania, diagnozy chorób, wypadki.

Istotną cechą zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych jest obecność nawracających obsesji i kompulsji na tyle poważnych, że powodują znaczną stratę czasu (ponad godzinę dziennie) lub znaczne upośledzenie ogólnej aktywności lub klinicznie istotny dyskomfort. W niektórych momentach podmiot rozpoznaje, że są to zachowania przesadzone lub irracjonalne.

Obsesje definiuje się jako idee, myśli, impulsy lub obrazy o trwałym charakterze, które dana osoba uważa za natrętne lub nieodpowiednie i które wywołują niepokój. Jednostki są świadome swojej irracjonalności i tego, że są wytworami ich umysłów, ale są poza ich kontrolą.

Jest to stan psychiczny, w którym dana osoba ma ślepotę, paraliż lub inne objawy układu nerwowego (neurologiczne), których nie można wytłumaczyć oceną medyczną.  Uważa się, że objawy fizyczne są próbą rozwiązania konfliktu, który dana osoba czuje w środku. Na przykład kobieta, która uważa, że ​​agresywne uczucia są niedopuszczalne, może nagle poczuć drętwienie w ramionach po tym, jak stała się tak zła, że ​​chciała kogoś uderzyć. Zamiast pozwolić sobie na gwałtowne myśli o uderzeniu kogoś, doświadcza fizycznego objawu odrętwienia w ramionach.

Zaburzenie z objawami somatycznymi charakteryzuje się wieloma uporczywymi objawami fizycznymi, które są związane z nadmiernymi i nieprzystosowanymi myślami, uczuciami i zachowaniami związanymi z tymi objawami. Objawy nie są celowo wytwarzane ani symulowane i mogą, ale nie muszą towarzyszyć znanemu schorzeniu. Rozróżniamy: zaburzenie somatyzacyjne, niezróżnicowane zaburzenie somatyczne, hipochondrię, zaburzenie bólowe somatyczne. Wszystkie mają wspólne cechy, takie jak somatyzacja, która jest wyrazem zjawisk psychicznych w postaci objawów fizycznych (somatycznych). Objawy mogą, ale nie muszą być związane z innym problemem medycznym; objawy nie muszą już być niewyjaśnione medycznie, ale charakteryzują się nieproporcjonalnie nadmiernymi myślami, uczuciami i zmartwieniami z nimi związanymi. Czasami objawami są normalne odczucia cielesne lub dyskomfort, które nie oznaczają poważnego zaburzenia.

coaching Kraków Wojciech Klęk

Jestem psychologiem i psychoterapeutą Poznawczo-Behawioralnym (CBT, w trakcie szkolenia), choć dużo czerpię z, Terapii Schematów, Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach (TSR) oraz Terapii Akceptacji i Zaangażowania (ACT). Uważam, że każdy człowiek jest wyjątkowy i dlatego wymaga indywidualnego podejścia.

Wojciech Klęk

Mgr Psychologii, Psychoterapeuta Poznawczo - Behawioralny

Konsultacje z psychologiem online

Bez wychodzenia z domu