Agorafobia charakteryzuje się tym, że jednostka odczuwa silny lęk i dlatego unika samotności, ekspozycji społecznej lub miejsc publicznych, z których może być trudno uciec. Kiedy człowiek cierpi na agorafobię, jego organizm reaguje na codzienne sytuacje tak, jakby były to sytuacje rzeczywistego zagrożenia.

Rozróżniamy:

Fobia społeczna charakteryzuje się obecnością silnego lęku w odpowiedzi na określone sytuacje społeczne lub publiczne występy, co zwykle prowadzi do reakcji unikania. Jednostka odczuwa głęboki strach, że sytuacja społeczna będzie zawstydzająca lub obraźliwa, dlatego zawsze wywołuje reakcję lękową. Osoby które cierpią z powodu lęku społecznego mają świadomość, że reakcja lękowa jest nadmierną i irracjonalna. Nie sprawia to jednak, że jednostka albo radykalnie unika tych sytuacji, albo przyjmuje je z ogromnym przerażeniem.

Kluczową cechą są nawracające ataki silnego lęku (paniki), które nie są ograniczone do konkretnej sytuacji lub okoliczności, a zatem są nieprzewidywalne. Podobnie jak w przypadku innych zaburzeń lękowych, dominującymi objawami są nagłe pojawienie się palpitacji, ból przedsercowy, uczucie duszenia, zawroty głowy i poczucie nierealności (depersonalizacja i brak połączenia z rzeczywistością). Często pojawia się również wtórny strach przed śmiercią, utratą kontroli lub obłędem. Ataki paniki nie powinny stanowić głównej diagnozy, jeśli pacjent ma zaburzenie depresyjne w momencie rozpoczęcia napadu, ponieważ w takich okolicznościach ataki paniki są prawdopodobnie wtórne do depresji.

Fobie specyficzne to te, w których przed przedmiotem, sytuacją lub czynnością pojawia się intensywne uczucie niepokoju, powodujące całkowite unikanie. Są one podzielone na fobie zwierzęce (pająki, węże, psy,…), środowisko naturalne (burza, wysokość, woda,…), krew/zastrzyk/uszkodzenia, sytuacje (podróż samolotem, windą, jazda samochodem), i inne.

Istotną cechą zaburzenia lękowego uogólnionego jest nadmierny lęk i zmartwienie, które obserwuje się przez okres dłuższy niż sześć miesięcy i skupia się na szerokiej gamie wydarzeń i sytuacji. Jednostka ma trudności z kontrolowaniem tego stanu ciągłego zmartwienia. Niepokojowi i zmartwieniu towarzyszą co najmniej trzy z następujących objawów: niepokój, wczesne zmęczenie, słaba koncentracja, drażliwość, napięcie mięśni i zaburzenia snu.

Intensywność, czas trwania lub częstotliwość pojawiania się niepokoju i zmartwień są wyraźnie nieproporcjonalne do możliwych logicznych konsekwencji sytuacji.

Główną cechą charakterystyczną jest pojawienie się charakterystycznych objawów, które następuje po ekspozycji na stresujące i skrajnie traumatyczne wydarzenie, w których dana osoba uczestniczy w wydarzeniach, które stanowią realne zagrożenie dla jej życia lub integralności fizycznej; osoba jest świadkiem zdarzenia, w którym dochodzi do śmierci lub obrażeń, lub dowiaduje się od bliskiej jej osoby o zdarzeniach, które pociągają za sobą nieoczekiwaną lub gwałtowną śmierć (na przykład, jeśli dzieje się to z dzieckiem).

Istnieje uporczywe ponowne doświadczanie wydarzenia w postaci retrospekcji lub koszmarów. Następuje wzrost reakcji emocjonalnej: lęki, ataki wściekłości, bezsenność… Wszystkie objawy muszą być obecne przez ponad miesiąc, aby można je było uznać za zaburzenie i spowodować rzeczywiste pogorszenie życia rodzinnego, społecznego lub zawodowego osoby badanej. PTSD poprzedzają zazwyczaj takie stresory jak: walki wojenne, rabunki, napaści seksualne, kradzieże mienia, porwania, diagnozy chorób, wypadki.

Istotną cechą zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych jest obecność nawracających obsesji i kompulsji na tyle poważnych, że powodują znaczną stratę czasu (ponad godzinę dziennie) lub znaczne upośledzenie ogólnej aktywności lub klinicznie istotny dyskomfort. W niektórych momentach podmiot rozpoznaje, że są to zachowania przesadzone lub irracjonalne.

Obsesje definiuje się jako idee, myśli, impulsy lub obrazy o trwałym charakterze, które dana osoba uważa za natrętne lub nieodpowiednie i które wywołują niepokój. Jednostki są świadome swojej irracjonalności i tego, że są wytworami ich umysłów, ale są poza ich kontrolą.

Zaburzenie z objawami somatycznymi charakteryzuje się wieloma uporczywymi objawami fizycznymi, które są związane z nadmiernymi i nieprzystosowanymi myślami, uczuciami i zachowaniami związanymi z tymi objawami. Objawy nie są celowo wytwarzane ani symulowane i mogą, ale nie muszą towarzyszyć znanemu schorzeniu. Rozróżniamy: zaburzenie somatyzacyjne, niezróżnicowane zaburzenie somatyczne, hipochondrię, zaburzenie bólowe somatyczne. Wszystkie mają wspólne cechy, takie jak somatyzacja, która jest wyrazem zjawisk psychicznych w postaci objawów fizycznych (somatycznych). Objawy mogą, ale nie muszą być związane z innym problemem medycznym; objawy nie muszą już być niewyjaśnione medycznie, ale charakteryzują się nieproporcjonalnie nadmiernymi myślami, uczuciami i zmartwieniami z nimi związanymi. Czasami objawami są normalne odczucia cielesne lub dyskomfort, które nie oznaczają poważnego zaburzenia.